منتشر شده در 19 تیر 1404 ساعت 19:30
در تاکسی‌های تهران، مسافران نه از آسایش کافی برخوردارند و نه امکانات مناسب. از تهویه و نظافت گرفته تا امنیت و احترام، همه این موارد تا حد زیادی فراموش شده‌اند.
تاکسی‌های فاقد امکانات؛ ویژه ایران
در این میان، مسئله‌ای که اهمیت زیادی دارد اما کمتر به آن توجه می‌شود، کیفیت و راحتی سفر مسافر است. در حقیقت، تاکسی‌های ایران نه تنها خودروهای خاصی نیستند، بلکه کمترین امکانات را در اختیار دارند. این تاکسی‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حداقل آپشن‌ها را دارند.
علاوه بر آن، وضعیت ظاهری و نظافت بدنه خودروها نیز که بخش مهمی از تجربه سفر و زیبایی منظر شهری است، مورد غفلت واقع شده است. بسیاری از تاکسی‌های تهران ظاهر فرسوده، خاک‌گرفته و صدمه‌دیده دارند که این امر به نبود خدمات کارواش منظم و مقرون به صرفه در پایانه‌های تاکسیرانی برمی‌گردد.
شیشه‌هایی که باز نمی‌شوند و کولرهایی که کار نمی‌کنند
بعضی امکانات ابتدایی و ضروری در تاکسی‌های تهران یا وجود ندارند یا ناقص ارائه می‌شوند؛ مانند شیشه‌های عقب دستی، صندلی‌های نامناسب و نبود تهویه مطلوب. اکثر تاکسی‌ها در تابستان یا کولر را روشن نمی‌کنند و فقط دریچه جلویی را باز می‌گذارند، در حالی که بخش عقب بدون تهویه می‌ماند.
برخی رانندگان حتی اهرم شیشه را حذف می‌کنند تا مسافر نتواند آن را باز یا بسته کند؛ این محدودیت باعث ایجاد احساس حبس و بی‌اختیاری می‌شود و در هوای گرم تهران به نوعی شکنجه تبدیل می‌گردد.
این وضعیت یک رسوایی است، زیرا در کشورهای پیشرفته، تاکسی‌ها خودروهایی خاص و مجهز به تجهیزات ویژه هستند، با فضای جداگانه برای راننده و مسافر، تهویه چندکاناله و سیستم سرمایش و گرمایش جداگانه.
در مقایسه، تاکسی‌های تهران از نظر امکانات و کیفیت سفر بسیار عقب‌تر و ضعیف‌ترند.
کابینی ناخوشایند و کثیف
همچنین، نظافت داخل کابین تاکسی‌ها کاملاً نادیده گرفته شده است. بسیاری از تاکسی‌های تهران دارای صندلی‌های فرسوده، روکش‌های پاره و کثیف هستند که مسافران با لباس روشن ترجیح می‌دهند سوار نشوند.
این وضعیت نه تنها آزاردهنده است بلکه برای سالمندان، افراد با مشکلات کمر یا مسافران طولانی‌مدت می‌تواند مشکل‌زا باشد.
علاوه بر این، بوی بنزین، گاز و سایر بوهای نامطبوع ناشی از نقص فنی یا کهنگی خودرو، باعث ناراحتی مسافران می‌شود.
تاکسی برای همه قابل استفاده نیست
مشکل دیگر عدم طراحی مناسب برای افراد دارای معلولیت یا کم‌توانی جسمی است. تاکسی‌ها نه ورودی مناسب دارند و نه جایگاه ویژه یا کمک‌سوار؛ بنابراین گروهی از شهروندان اساساً نمی‌توانند از این ناوگان استفاده کنند. در کشورهای پیشرفته، استانداردهای حمل‌ونقل به طور کامل معلول‌پذیر طراحی شده‌اند.
رانندگانی بدون آموزش؛ تاکسی‌هایی بدون آسایش
یکی دیگر از مشکلات مهم، کیفیت آموزش و رفتار حرفه‌ای رانندگان است. عدم آموزش دقیق در زمینه رفتار با مسافر، نظافت خودرو، حفظ سکوت، پرهیز از تماس تلفنی یا موسیقی بلند، باعث شده مسافران احساس ناامنی و بی‌احترامی کنند؛ در حالی که تاکسی باید محل آرامش شهری باشد نه منبع استرس.
برای اولین بار باید موضوع تست‌های روان‌شناختی و ارزیابی سلامت روان رانندگان در فرآیند صدور و تمدید مجوزها مورد توجه و اجرا قرار گیرد.
زیرا یک راننده ممکن است در زمان اخذ پروانه سلامت روان داشته باشد اما بعداً به علت فشارهای شغلی یا مشکلات شخصی دچار اختلالات روحی شود که تاثیر مستقیم بر عملکردش دارد.
این اختلالات لزوماً موارد شدید نیستند، بلکه ممکن است اضطراب، وسواس، افسردگی یا حساسیت زیاد باعث رفتار نامناسب راننده شوند.
نبود نظارت روان‌شناختی دوره‌ای و بی‌توجهی به سلامت ذهنی راننده، تاکسی را به مکانی ناامن روانی برای مسافران تبدیل می‌کند، به ویژه در شرایطی که کوچک‌ترین اختلاف به تنش منجر می‌شود.
امنیت مسافر؛ حلقه گمشده ناوگان شهری
امنیت جان و مال مسافران مسئله‌ای پیچیده و گسترده است که نیاز به بررسی مفصل دارد. اما اتصال همیشگی تاکسی‌ها به GPS و نصب دوربین داخل کابین برای شناسایی راننده از راهکارهای موثر برای افزایش امنیت مسافران و رانندگان است.
شهرداری تهران و وزارت کشور باید با همکاری نهادهای سلامت روان و حمل‌ونقل، فرآیند صدور و تمدید مجوز رانندگان را بازبینی کنند و نظارت هوشمندانه و دوره‌ای بر سلامت روان، آموزش‌های رفتاری و عملکرد حرفه‌ای رانندگان داشته باشند.
خواندنی: الوند کروزر ؛ زمانی که در ایران تویوتا ساخته می‌شد
